انسان، محور زندگی است. رشد، وظیفه انسان است. ارتباطات، وسیله رشد را تامین می‌کند. اخلاق، نوع ارتباط را تضمین می‌کند.
انسان، بعنوان اشرف مخلوقات، همان نیازهایی را دارد که دیگر مخلوقات دارد. متاسفانه معیار زندگی به خور و خواب مبدل شده است. اعتراضات برای غذا است نه برای اخلاق. معیار به نعمت‌های مادی خلاصه شده است. برای مادیات چه بحق و چه نا‌بحق، بجان هم افتاده‌ایم. برادری و رفاقت نابود شده است. تعهد که از ملزومات اخلاق است، دیگر جایی ندارد. همه دیگران را مسبب و مقصر فشار اقتصادی می‌دانند. هیچکس برای تامین و ایجاد آرامش در جامعه قدمی برنمی‌دارد. به راحتی کلمات و عبارات موهن به زبان می‌آورند.
این روابط مذموم، زندگی نیست. لااقل زندگی انسانی نیست. حیوانات هم همین‌گونه برخورد می‌کنند. در کنار هم هستیم و نمی‌خواهیم بدانیم که چه مسئله مشترکی داریم. چه برسد به اینکه مسئله دیگران را حل کنیم. غافل از اینکه نمی‌خواهیم بدانیم همانقدر که روابط نادرست موجود در زندگی دیگران موًقر است، روابط خیرخواهانه تاثیر دارد.
اصلاح روابط هزینه زیادی ندارد. کافی است هر کسی به تعهداتش برگردد و اقدام کند. بار خود را از دوش دیگران بردارد. دروغ و دروغگویی، از صفات مذموم است که گریبان همه ما را گرفته است. دروغ نگوییم حتی به خودمان. مسئولیت‌پذیر باشیم. در گذشته حرکات مذموم داشتیم، آنها را کنار بگذاریم. زندگی خوب را برای همه بخواهیم. زندگی خوب ، حق همه است. بی‌شک، اصلاح روابط سبب بهبودی زندگی همه مردم خواهد شد.
به امید این روز.